Kullanılmayan Yıllık İzin Artan Süreler
Yargıtay 9. Hukuk E: 2015/27272
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
Esas No: 2015/27272
Karar No: 2018/23869
Tarihi: 21.12.2018
• KULLANILMAYAN YILLIK İZİNLERİN HESABINDA YILDAN ARTAN SÜRELERİN DİKKATE ALINAMAYACAĞI
ÖZETİ: Somut uyuşmazlıkta, davacı yıllık izin talebinde bulunmuş, hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının 12 tam yıl ve 5 aylık kıdemine göre yıllık izin ücreti hesabı yapılmış ve davacının 12 tam yıl için 240 gün, 5 aylık hizmet süresi için ise 9 gün yıllık izin ücreti alacağı olduğu, davacının toplamda 245 gün yıllık izin kullandığı ve bakiye 4 gün izin alacağı bulunduğu tespit edilmiş ve mahkemece bu miktar hüküm altına alınmıştır. Ancak yıllık izin ücreti hesabında her bir tam yıl için yıllık izin ücreti hesaplanması gerekirken tam yılı doldurmayan aylar için kıstal yevm hesabı yapılarak izin ücreti hesaplanması hatalıdır. Hükme dayanak bilirkişi raporunda belirtildiği üzere davacının kıdemine göre yıllık izin süresi 240 gün, davacının kullandığı yıllık izin ise 245 gün olmakla yıllık izin ücreti talebinin reddi gerekirken yazılı gerekçe ile kabulüne karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
DAVA: Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili özetle; davacının, davalı işyerinde 03.07.2000 – 31.05.2013 tarihleri arasında Ödeme İşlemleri Memuru olarak çalıştığını, davacının 02.05.2013 tarihinde Sosyal Güvenlik Kurumu Başkanlığından alınan ve yaşlılık aylığı bağlanması için öngörülen sigortalılık süresini ve prim ödeme gün sayısını tamamladığına ilişkin yazıyı da ekleyerek işverene dilekçe verdiğini, işverenin maille ödeme yapılacağını söylemesine rağmen ödeme yapılmadığını, davacının son net ücretinin 8,263,73 TL olduğunu, ayrıca hayat sigortası, sağlık sigortası bireysel emeklilik sigortası olduğunu, davacının çalıştığı her yıl başarı primi aldığını, son ayın priminin ödenmediğini, davacıyı senelik izinlerinin eksik kullandırıldığını iddia ederek; bir kısım işçilik alacaklarının davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, zamanaşımı itirazında bulunduklarını, davacının 03.07.2000-31.05.2013 tarihleri arasında çalıştığını, davacının son aylık brüt ücretinin 12.000,00 TL olduğunu, davacının amacının emeklilik olmadığını, 10.06.2013 tarihinde başka bir firmada çalışmaya başladığını, 2013 yılı için prim ödenmesi yönünde alınmış bir kurul kararı olmadığını, davacının davalı bankadan yıllık izin alacağı bulunmadığını savunarak davanın reddini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara, toplanan delillere kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir
2- Somut uyuşmazlıkta, davacı yıllık izin talebinde bulunmuş, hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının 12 tam yıl ve 5 aylık kıdemine göre yıllık izin ücreti hesabı yapılmış ve davacının 12 tam yıl için 240 gün, 5 aylık hizmet süresi için ise 9 gün yıllık izin ücreti alacağı olduğu, davacının toplamda 245 gün yıllık izin kullandığı ve bakiye 4 gün izin alacağı bulunduğu tespit edilmiş ve mahkemece bu miktar hüküm altına alınmıştır. Ancak yıllık izin ücreti hesabında her bir tam yıl için yıllık izin ücreti hesaplanması gerekirken tam yılı doldurmayan aylar için kıstal yevm hesabı yapılarak izin ücreti hesaplanması hatalıdır. Hükme dayanak bilirkişi raporunda belirtildiği üzere davacının kıdemine göre yıllık izin süresi 240 gün, davacının kullandığı yıllık izin ise 245 gün olmakla yıllık izin ücreti talebinin reddi gerekirken yazılı gerekçe ile kabulüne karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine,21/12/2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.